Во последните години, HR експертите сè почесто зборуваат за појавата на „тивок отпор“ (silent resistance) – нов тренд кај вработените кои не се бунат гласно, но со своето однесување суптилно покажуваат незадоволство. Овој феномен не е ист како „quiet quitting“, каде луѓето едноставно прават колку што мораат. „Тивкиот отпор“ е поактивен – тука станува збор за однесување што ја оспорува културата, правилата и лидерството... но на тивок начин.
Иако изгледа безопасно, овој вид отпор може сериозно да влијае врз тимската динамика, продуктивноста и мотивацијата.
Еве како да го препознаеш – и што да направиш ако го забележиш во твоето опкружување.
😶 1. Пасивна комуникација и одложени одговори
Кога вработените почнуваат да „молчат“ на состаноци, не враќаат пораки навреме или намерно ги одложуваат задачите – тоа често не е мрзеливост, туку сигнал дека нешто не е во ред. Пасивната комуникација е форма на отпор кон систем што не ги слуша.
👉 Тишината понекогаш зборува погласно од зборовите.
🌀 2. Минимално вложување во тимски проекти
Луѓето кои се чувствуваат недоволно ценети или изнемоштени психички, почнуваат да се повлекуваат од заеднички напори. Наместо да дадат идеи, тие само „ги следат“ задачите. Со тоа, се создава празнина во тимската енергија и креативност.
👉 Отсуството на ентузијазам е најсигурен показател дека нешто не функционира во културата.
⚡ 3. Сарказам и пасивна агресија
Хуморот на работа е здрав... сè додека не стане оружје. Кога коментарите стануваат саркастични или потсмевливи, тоа често е знак на акумулирана фрустрација. „Тивкиот отпор“ најчесто се изразува преку вакви „безопасни“ досетки што носат скриена порака.
👉 Кога хуморот боли, најчесто зборува нешто што не е кажано гласно.
🧩 4. Намалено учество во неформални активности
Кога луѓето кои порано биле активни во тимски дружења или внатрешни иницијативи одеднаш се повлекуваат – тоа може да биде знак дека се дистанцираат емоционално од организацијата.
👉 Повлекувањето е тивка форма на протест.
💬 Како да се реагира?
Наместо да се санкционираат овие појави, лидерите треба да ги третираат како сигнали – нешто во културата, комуникацијата или управувањето не функционира. Решението е во активно слушање, враќање на довербата и јасна комуникација.
Тивкиот отпор не значи дека луѓето не сакаат да работат – туку дека не се чувствуваат слушнати.
✅ Заклучок
„Тивкиот отпор“ не е криза, туку предупредување. Тој може да биде шанса за подобрување на културата, ако се препознае навреме. Во модерните организации, успехот не се мери само со резултати, туку и со емоционалната температура на тимот.
Затоа, следниот пат кога ќе забележиш тишина – не ја игнорирај. Можеби токму таа носи најгласната порака.
Тагови: токсично работно место